پرواز تا اوج |
شمع و پروانه برق اولمادی، قیزیم گیجه یاندیردی لاله نی پروانه نین،او دم باخیردیم اداسینه گؤردوم طواف کعبه ده یاندیقجا یالواریر سؤیلور:“دؤزوم نه قدر بو عشقین جفاسینه؟ یا بو حجاب شیشه نی قالدیر کی صاورولوم یا سؤندوروب بو فتنه نی، باتما عزاسینه” باخدیم کی شمع سؤیله دی:“ای عشقه مدعی! عاشیق هاچان اولوب ییته اؤز مدعاسینه! بیر یار مه لقادی بیزی بییله یاندیران صبر اییله یاندیران دا چاتار اؤز جزاسینه” اما بو عشق آتشی عرشیدی،جاندادیر قوی یاندیریب خودینی ییتیرسین خداسینه شهریار در هنگام شب برق رفت و دخترم چراغ روشن کرد در آن هنگام به کار پروانه می نگریستم دیدم در طواف کعبه با اینکه می سوزد باز التماس می کند می گوید:«چقدر بر ستم این عشق صبر کنم؟ یا این حجاب شیشه رو کنار بزن که بسوزم یا این فتنه رو خاموش کن که در عزایش فرو نروی» نگاه کردم که شمع چنین گفت«ای مدعی عاشقی! کی دیدی که عاشق به مدعای خود رسیده باشد؟ یک یار زیبا رویی مار ا این چنین می سوزاند صبر کن به جزای خود خواهد رسید اما این آتش عشق عرشیست ، در جان است بگذار خود را بسوزاند و برساند به خدایش» امیدوارم با ترجمه ی ناقصم باعث کم رنگ شدن لطافت و زیبایی شعرزیبای شهریار نشده باشم
آنانکه چراغ عشق افروخته اند چون شمع به سوز دل خود سوخته اند [ شنبه 88/3/9 ] [ 3:18 عصر ] [ parande ]
[ نظر ]
|
|
[قالب وبلاگ : سیب تم] [Weblog Themes By : SibTheme.com] |